epilog

pod drzewem
zatoczywszy pełne koło
usiadł/em/
słońce ocierało się o skraj twarzy
wszechświat wypełniony porannym nieistnieniem
falował ponad

oddychając głęboko
mieszanina samotności osłupienia i tlenu
/siedzący drzewo niebo – inne nazwy to samo/
poruszył/em/ powieką

liść zatoczył się szlochem w połowie
drogi i upadł
ustał smutek i radość

winien iść jeszcze dalej...