krótki dialog z Kalliope

chciałem napisać wiersz
noc zamknęła mnie w kartce

gdzieś między literami
kryształki soli

Kalliope stoi w progu
w srebrnej poświacie
poranek będzie deszczowy

niemożliwe poeto
otrę łzy mego posłańca
który słowem nawadnia
zwiędłe dusze

spójrz Kalliope
wiśniowy sok na mojej pościeli
miesza się z solą

ty wiesz
słów pragnę
kocham

chyba tak lepiej
wezmę łyk wina
czerwone zawsze leczy

Przemek Trenk