niepiękny umysł

niepiękny umysł

myśli powszednie jak chleb
bez masła z suchą skórką
skojarzeń wiszący lep
nad przykurzoną półką
ziemisty kolor wspomnień
naklejam na biel świtu
czas płynie gdzieś koło mnie
po drodze do błękitu

i oto ja wyrywam chwilę
jedną z tych co ich nie mam wiele
przez wasze chwile się przewinę
niepiękny umysł w lichym ciele
i oto stoję w swym ubraniu
w niemodnych spodniach i bez kantów
cudze półprawdy w każdym zdaniu
zamieniam w prawdę nie dla żartu

ta arabeska myśli
zwinięta wokół głowy
i wydźwięk jej kapryśny
milczeniem mojej mowy
głęboką kopię studnię
by słowem słowa wytknąć
sortuję je rozumnie
i wstaję żeby krzyknąć

że oto ja wyrywam chwilę
jedną z tych co ich nie mam wiele
przez wasze chwile się przewinę
niepiękny umysł w lichym ciele
i oto stoję w swym ubraniu
w niemodnych spodniach i bez kantów
cudze półprawdy w każdym zdaniu
zamieniam w prawdę nie dla żartu

PW