PaniKa

PaniKa

Pani już pewnie jest w pieleszach,
Pani ten dzień już zmyła z siebie,
Ja tu o Pani myślą zgrzeszam,
czy z wzajemnością? Tego nie wiem.

Pani w pościeli rozścielona,
i ona rozkosz ma z tej chwili,
Od tej rozkoszy można skonać,
Lecz czy konanie czas umili?

Pani szlafroczek z siebie zdjęła,
I już się do tej myśli kleję,
Bo wyobraźnia się zawzięła,
I podpowiada że niewiele.

Panią przed chwilą strumień wody,
Dotykał tak po milimetrze,
I ciało Pani znów odmłodził,
I przygotował na najlepsze.

Pani już pewnie pachnie cudnie,
mydełkiem z różą i wolnością,
Aksamit skóry kusi zgubnie,
Kalając duszę cielesnością.

Pani za chwilę w końcu zaśnie,
I zgasi moich pragnień światło,
A ja zgryzoty nie wyjaśnię,
W biel ściany gapiąc się na martwo.

Paniką ciszy w sześciu ścianach,
W pudełku zwątpień siedzę zmięty,
Obrazy Pani aż do rana,
Będą błyszczały jak diamenty.

A Pani myśli sobie pewnie,
Że ja mam w głowie inny temat,
Gdy ja rozmyślam jakoś rzewnie,
Dlaczego mnie przy Pani nie ma.

PW