Wiatr mnie roznosi jak białe dmuchawce

przykładam palce do drżącej tętnicy
w wazonie kwiaty i żyłki na liściach
życie się pisze w notatkach i listach
szkolnych świadectwach żółknących w piwnicy
i w miękkich wierszach co stoją na straży
duszy przywiędłej wśród sennych pejzaży

świat nie ma czasu zatrzymać się w pędzie
podkręca tempo by diabeł się cieszył
nawet ty chętniej ślesz email lub message
bo coraz częściej wzrok zbacza głos więźnie
mój dom spopielał niezręczność i marazm
i tylko wiersze wciąż koją
od zaraz

obcy polityk wybrany na wodza
źle się zadzieje los wciska nas w żleby
na wprost szlak kręty lecz trzeba go przebyć
tam za zakrętem kolejne rozdroża
wiatr mnie roznosi jak białe dmuchawce
miało być cudnie
a będzie jak zawsze



RC 27.05.2015