do wiatru

Tak było fajnie, tak wiosennie
że chciało się gdzieś zaparkować
Tak dobrze, błogo i promiennie
że grzech nie słończyć, nie ławkować

Tak było cicho i spokojnie
tylko się cieszyć i zachwycać
Tak wolno, miło i bezspornie
można się było pouliczać

Aż nagle świst, po uszach buch,
powiało wiatrem wietrznie tak
że w oczach ten nagły dmuch
jak czarny kot i jak zły znak

Porywa w górę, trzęsie, miota
co tylko złapie, trzaska, rzuca
w głowie mu tylko figiel, psota
ach, żeby mu tak pękły płuca

Próbuję: wichruś, wiatrku, wietrzku
przemówić mu do pustodmuchu
i w końcu krzyczę: wstrętny wieprzku!
ścierwne wiejadło, diabli duchu!

Nic go nie wzrusza, żadne ale
ból gardła, kaszel, brak odzienia
nic, tylko by nas lizał stale
zimnym jęzorem - do zwietrzenia

Nic nie pomaga, wszystko na nic
wszędzie się wciśnie, wszystkich zzłości
bezczelność jego nie zna granic
żadnej od dmucha łaskawości

Oby już przepadł ślad po tobie
oby cię wessał jakiś ssak
żebyś już spoczął w wietrznym grobie
bym mógł powiedzieć - wiatru brak