Dialog między poetą i panną

Poeta
Już mgły wieczorne idą do ogrodu,
Kwiaty w doniczkach drżą...
Panna
Czy w tej chwili,
Gdy się poeta nad kwiatem pochyli
Pomalowanym rumiecem zachodu,
Powstają wiersze?
Poeta
To jeszcze zależy,
Nad jakim kwiatem.
Panna
Więc jeśli róża?
Poeta
Wtedy się miłość w oktawie zanurza.
Panna
A jeśli hiacynt odurzy go świeży?
Poeta
Do przyjaciela pisze oktostychy.
Panna
A gdy się, panie poeto, rozdzwoni
Strofa nad kwiatem różowym jabłoni?
Poeta
- Powstaje sonet błękitny i cichy.
Panna
Pan drwi wyraźnie, a ja z tej rozmowy
Pragnęłam ważną wyciągnąć naukę
I na poezję, sąd pański i sztukę...
A może... posłać kwiat!...
Poeta
Kwiat papierowy,
Bo ten nie więdnie nigdy i szeleści
I się do każdej nadaje powieści...
Panna
Pan pisze powieść? Doprawdy?
Poeta
Tak, pani.
Panna
Tytuł?
Poeta
"Idylla bardzo romantyczna"
Obyczajowa trochę i praktyczna,
Czytać ją winni wszyscy zakochani.
Panna
Rzecz ciekawa.
Poeta
Pani! Sprawa pierwsza
Mówi o oczach kochanki - że morze,
Druga - że błękit, a trzecią, gdy stworzę,
Zyski dokładnie policzę od wiersza.
Panna
A koniec?
Poeta
Koniec, bardzo naturalny -
Małżeństwo.
Panna
Romans płytki i banalny.
Poeta
Najbanalniejszym z uczuć, kochać czule.
Panna
I gdzież poezja tu?
Poeta
Właśnie w tytule.
Panna
Pan bo tak mówi, ale strofa dźwięczy
W pańskiej poezji inaczej, inaczej.
I tak za serce chwyta, że ono płacze,
I tak za serce chwyta, że się męczy
W piersi zamknięte - niby ptak - dziewiczej...
Niech mi pan powie, jak się zgłoski liczy.
Poeta
Naprzód na palcach, gdy palców nie stanie
Na gwiazdach, które spływają w otchłanie.
Panna
A kropki...
Poeta
Stawia, gdy palce si znużą,
A gwiazdy spłyną ze świtem jak z różą.
Panna
I to się zowie wierszem -
Poeta
Albo lekcją...
Dla mnie.