KOBIETO SKĄDINĄD

KOBIETO SKĄDINĄD


Ze strofy wiersza niepokoju… kobieto
Zza szyby marzeń oczu przysłoniętych powieką
Z najdelikatniejszych spleciona zbliżeń
Gdzie westchnień przestrzeń
Na wyspach szczęśliwych spełnień
Skrapla rosą pożądanie tuż po ich otwarciu
Roznieca drżeniem tęskne aromaty
Pląsów dzikiej winorośli
Przy filiżance twej ulubionej herbaty
I przy ostatnim mym wierszu… trwaj
Jak przy dziewiczym
Każdym milczeniu… tancerza andante
Cokolwiek mi sądzone… trwaj
Pośród oddechów niespokojnych
I zmysłów iluminacji
W blasku lampionów uczuć
Dni i nocy… poetyckich pajęczyn alienacji
I tam mi tylko…
Choć najmniejszą z zamyśleniem
Cząstkę siebie pozostaw…
I trwaj przy mnie
Nawet tam, gdzie mnie nie będzie
W szeptach ciszy
W uśmiechniętym a niedokończonym wersie
Zatrzaśniętym słów milczeniem…
Gdy odpłynę bez gestów zbawiennych
Poza snów granicę
Przebudzenie śniąc… i czasu obietnicę
Kochaniem dla ciebie
I tęsknić będę… i pragnąć będę
Jak nigdy dotąd… zawsze… i wszędzie


Bottrop ………………………………………………… 7 marca '15