Całkowicie niedorzeczne uciekanie

Bezceremonialnie, próbuję wygrzebać się
z kopca ponurości. W pośpiechu, przecinam
zmącone deszczem tafle – uciekam
przed nieuchronnym – przez okno.
W okamgnieniu omiatam pejzaż.

Jak na ironię – nie mogąc ujarzmić myśli –
wdeptuję w pompatyczność celebracji zachodu.

Gdy słońce zaczyna przegarniać palcami
pylisty całun – strojąc świat w purpurę i złoto –
w ciszy procesji, pośród niebiesko migotliwych
miraży, zaczynają buszować wiry aerozolu –
wygwizdując parodię śmierci.

Smugi chmur o zaognionych brzegach,
złamanymi wstążkami przeciągają
posrebrzone pióropusze przez krwistą kulę –
zafarbowując wszystkie na karmin.

Jak zahipnotyzowana, zapadam się w sobie.
Niczym latarnia morska – nim księżyc
błyśnie uśmiechem – strzelam rozpaczą,
gdy tylko umysł zderzy się z myślą,
że kiedyś prysnę – jak bańka mydlana.

Deszcz w takt serca uderza o szyby,
jakby wszystkie zmartwienia próbował ująć w karby.
W łódeczkę – naprędce zbitą z dłoni – zbieram kleksy,
by nie pogwałcić czystości papieru.

A papier – jak to on – bez słowa sprzeciwu,
z godnością trzyma fason, gdy falą żółci
wlewam się w brzuch – jakby miał pewność,
że nic nie umiera samotnie, a śmierć zdaje się błoga.

©Ivka Nowak, 22 października 2014