nie wszystko złoto co się świeci*

po krańce włosów zatraciłam się
w zielonozłotych parowach
ocienionych jedynie szpalerem
rozłożystych rzęs

żyzny porośnięty łagodnością
teren zawierał więcej słodyczy
niż rozebrane ze skórki cząstki
tropikalnej karamboli

wymuskany jak z obrazka
okazał się tylko złudzeniem
a mnie raz jeszcze wypadło suszyć
przemoczony ze słabości
całokształt duszy

w pozornym edenie
nie starczyło miejsca na biesiadę...





©Ivka Nowak, 4 października 2014

*przysłowie polskie