A więc

Dziewczyny, które kochałem, gdy miałem lat piętnaście,
żyją jak za kurtyną i nic prawie o nich nie wiem.
A przecież to wszystko było takie dozgonne-
nie mógłby świat mój się obyć bez tej, tamtej, czy innej.

Wiersze, które pisałem, gdy miałem rok może więcej
były osiągnięciami, poematami z kryształu.
Ale lata minęły, kryształ zblakł i się zatarł,
aż w końcu pewnego dnia okazał się zwykłym kamieniem.

A więc to jest dojrzałość? Umiejętność przyznania
że pewne rzeczy się kończą, są kruche albo i złudne?
Czy może to tylko wstęp do nauki niezwykłej sztuki,
jaką jest stąpanie po niepewnym gruncie?

Któż mi da taką szkołę, jeśli nie da jej życie,
a da ją przecież na pewno. To wielka sprawa, być uczniem.