Picie do lustra

Siedzę sobie wygodnie, zerkając w lusterko,
nad głową rzeka myśli zawzięcie bulgocze,
za oknem grzmiąc wędruje gdzieś wszelkie pojęcie,
a ja się relaksuję i z lusterkiem droczę.

Moimi oczętami maślanymi łypie,
wysyła głupie minki, całuski i zezy,
kusi, szczuje i nęci, od stóp do głów mierzy,
aż mnie głód dusi w dołku i ochota szczypie.

Już dłużej nie wytrzymam - sięgam po butelkę.
Lusterko się uśmiecha, czekanie aż kwiczy.
Pierwszy grzdylek wychylam ku radości wielkiej,
zwierciadło się kokosi i na więcej liczy.

Buźka, cmok, bruderszafcik. Piękniejemy społem.
Fryzurka się rozplata, oczka mgłą zachodzą.
Iskrzy. Chemia się wzmaga, komplementy rodzą.
Kolejny kieliszeczek - ups! - ja już pod stołem!

Zwierciadło w ramie stoi, ja leżę jak długa.
Trochę mi niewygodnie na zimnych kafelkach.
A ono chłodem bodzie i za słabość ruga,
tak to się zwykle kończy picie do lusterka.

RC 4.08.14