Nie dostrzegłam głębi

Gdy pierwszy raz go ujrzałam,
poraził mnie blask.

Źrenice, niczym świetliki
mieniąc się feeryczną wibracją,
przyciągały magnetycznie.

Kędziory, niczym falujące łany
czarując sprężystą wariacją,
rozbudzały apetyt.

Przepych i nonszalancja
przetkana błyskotliwą kompozycją
humoru – zrodziły estymę.

Ileż w nim było
zewnętrznego dostatku!




©Ivka Nowak, 27 czerwca 2014