Vanitas

Duszę się od nadmiaru
szerokich przestworzy

Pustka w uszach świszczy
bezdźwięk gra na palcach

Samotność usta sznuruje
kołyszę ramiona nicości

Więdnie dojrzały owoc
zdany na słońca żar

Wiatr wieje miłością
za horyzont wyobraźni