Radośni impet-entni

Doszli do miejsca,
z którego, aby wrócić,
bliżej jest iść dalej.
Popełnili te same błędy,
potknęli się na tych samych przeszkodach,
wpadli w dołki już raz zakopane,
doskonale zdając sobie sprawę
z ich istnienia, rozmiaru i lokalizacji
(lecz tak naprawdę nic o nich nie wiedząc).
Nie żałują.
Zdobyli też (jakby mimochodem)
to co dawno zdobyte,
ot, kilka niezbyt wysokich pagórków,
ledwie co wzniosłości na własną miarkę.
Choć stają się coraz bardziej władcami czasu i przestrzeni
to cofać się do raz miniętych rozstai nie ma sensu,
bo przecież wszystkie są jednakowe.
Ta sama pewność siebie i wahanie, strach i nadzieja.
I jakby coraz łatwiej im pędzić,
ze zdobytym podczas wspinaczki
jednoznacznie ukierunkowanym impetem,
bo jakby już przecież z górki
i wreszcie można pozbyć się hamulców.