Klątwom wbrew

bezmoc twórcza odbiera mi chęci
kłuje w dołku i tłamsi w zarodku
ostrzy pazur i grzebie w pamięci
i się pręży na zewnątrz i w środku

czarny śnieg leży płasko noc szóstą
niemoc zieje zadziornie kły szczerząc
z tej rozpaczy ukłony ślę gusłom
lecz już sama w poprawę nie wierzę

przekuwane w samotność nadzieje
rozpełzają się niczym kałuże
deszcz zacina drży noc a wiatr wieje
tonąc śnię że się jeszcze wynurzę

po tej stronie gdzie bije mi serce
jeszcze wzejdzie kolorem maj z wiosną
i urosną uśmiechy najszczersze

klątwom wbrew jeszcze wyjdę na prostą...

RC 4.12.13