Wapiti

Sobotnia noc, przesunięty środek gwiezdnych obrotów.
Pochylony nad biurkiem poprawiam tekst piosenki,
błękitna kraciastość kartki ożywa pod stołową lampą.
Skreślenia, skreślenia. Gdyby to był kardiogram,
nie żyłbym od godziny.

A nade mną wszystkie gałęzie wszechświata,
a pode mną wszystkie poziomy podłóg.

Pewnie byłbym poetą, gdybym palił papierosy. Nie palę,
nie mruży się ognik w ustach, nie otacza mnie mgła półmityczna.

Tracę sen, wiem. Ale nie zasnąłbym dzisiaj,
nieutulony gimnastyką słów. Tak jest dobrze.
Woń herbaty rozbudza mnie delikatnie, stukot palców o blat
wygraża się pustce w głowie.

Niech więc będzie tak. Płynę na indiańskim czółnie
przez nieprzespaną noc, a wkoło na polach plączą się
wersy jak kanadyjskie jelenie wapiti. Łuk mój jest niezawodny.
Sławić mnie będą w sagach i malowidłach skalnych.
Płynę i strzelam, ku chwale literackiego plemienia.

A nade mną wszystkie gałęzie wszechświata,
a pode mną wszystkie poziomy podłóg.

I gdyby tak było- to byłbym poetą.

Ale nie jestem. Pewnie dlatego,
że nie palę papierosów.