Widokówka ze Śląskiem w tle

Dzień jak codzień, nadzwyczajny o tyle,
że wyostrzyłem się na niezwykłości,
zwłaszcza ukryte w banale i rutynie.

Wypochmurniało. Jakby zegarmistrz pór roku
zdradzający już nieraz pewne sympotmy obłąkania
stwierdził, że jeszcze nie pora i zamknął kufry pełne zimna.

Autobus z rykiem pokrewnym jeleniom
wdarł się na asfalt z Siemianowic do Piekar.
Pola podbierały mleczne popołudnie. Pojedyncze drzewa
(zgaduję, że lipy, bo za niskie na topole)
z godnością wczuwały się w role rozpękanych kolumn.

Potem były kolejno: Dąbrówka, Brzeziny, Kamień.
Rysowały się zręby domów, każda cegła zyskiwała osobność
wraz z przybliżaniem się lądowego wieloryba
pełnego Jonaszów wracających z pracy.

Robotnik szedł ulicą. Krzyczał coś, pewnie w mowie,
która tu nosi imię: godka. A pod pancerzem twardego akcentu
żyje wespół z germańskim najstarsza znana polszczyzna.
Któż dzisiaj wie, co to był aoryst. U nas też się nie wie,
ale się używa.

Mrugały okienka poddaszy, ulice urządzały się na wzór pruski.
Wieżyce neogotyckich kościołów wspinały się nad dachy,
by powiedzieć jasno: "Pamiętamy Kaiserreich,
żołnierzy w czubastych hełmach i węgierskich kawalerzystów".
Chlewiki milczały, bo co pamiętają, to jest pomijane,
niby że taktowniej.

Wielobarwne włócznie śmigały przez szklane mozaiki.
Gdzieś dalej wyciągi szybów kopalni, kręcą się koła,
od wieków, teraz i w przyszłość. Wtedy też zrozumiałem
tę krótką inskrypcję: Lux ex Silesia.