Jakub

Ręce opadały, w końcu była jesień,
grzęzły marzenia i wizje w październikowym błocie.
O świcie tylko przymrozek w posągi zamieniał źdźbła trawy.

Tak było duszno i zimno. Całe karciane osiedla
układałem na żwirze, lecz niewiele wspólnego
miało to wszystko z chwiejną architekturą szczęścia.

Co dużo kryć, poobcierałem duszę
od przeciągania liny, i to z Panem Bogiem.