Πεθαίνοντας στο Μωβ

..ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΩΒ
Nagia -Yo Bushi
(2013.08.06)


Πεφτόαστρα νικήθηκε, σε γούρνα από μπλε αίμα,
της αίσθησης το άρπισμα, στη Νάχα ένα πρωί.
Ιδρώτες τόσο ανέραστοι πετάρισαν στο δέρμα,
ντυμένοι στο μετάξι τους σαν άπιωτο κρασί.

Εχθρός φιλιού το πάθος μου, στων πάγων σου τα χείλη,
αντάμωνε την όψη σου ξυράφι στο κορμί.
Το βλέμμα..πλαστελίνη σου, φανάρι μες το δείλι,
που το σβηνες σαν όποτε, με χλεύαζες ψυχή.

Μονάχα απ όσα αρνήθηκες αυτών σου ήμουν ταίρι,
σ αιώνων το κατάλυμα, θλιμμένος εραστής.
Στον πόνο ήσουν νύχτα μου, στο γέλιο μεσημέρι,
μιας δίψας τ ανεκπλήρωτο σε έρημο στοργής.

Στα χείλη μου αφύσικα να τρέμει τ όνομα σου,
αχός παρθενογένητος, απ άγιο ποιητή.
Κ’ 3σύ που απ τον ίσκιο μου με θήλαζες σκιά σου,
να βιάζεσαι απ το σύννεφο ν αρπάξεις την βροχή.

Οι γάτες ροζ ασφόδελα κοιμούνταν πια στ αστέρια,
αυτών που γη τους έταξες, γδυμένη ουρανός.
Μα όσο αυτή σ αγκάλιαζε, μ αγκάθια αντί για χέρια,
μ ανθούς θανάτου μ έραινες, σαν σ έψαχνα στο φως.

Ψιλόβροχο το ψέμα σου με βρήκε απελπισμένο
να φθείρομαι στην πλάνη σου σαν πένθιμο πανί.
Νεκρή δεν είχες άνοιξη και ύπνο μαγεμένο,
να μ άγγιζες ανέγγιχτα, στου φόβου το φιλί.

Βεντάλιας φύλλα οι σκέψεις σου με θρήνο καμωμένα,
στα δάκτυλα κατάξανθου φραγμένου ποταμού.
Δυο μάτια που ταξίδεψαν σα φύλλα μαραμένα
βυθίστηκαν στο σώμα του σε δάκρυα σπαραγμού.

Απέμεινε ο έρωτας, σκοτάδι μισεμένο,
να στέκει λύπης άρωμα, στου κύκνου το λαιμό.
Οι ελπίδες.. Νάγιες φόνισσες, σε θόλο γκρεμισμένο,
συντρίμμια μιας αγάπης σου, που μ άφησες να βρω…




δ η μ η τ ρ η ς β ρ α ν α ς