Nirvana

Szukając blasku słońca jak brzasku poranka,
Czekając na pierwszy promyk,
Który rozświetli mrok mojej duszy,
Niczym ciągnąca się w nieskończoność nirwana,
Paradoksalnie na wyciągnięcie dłoni,
Już tu jest, czuje ją,
Moje ciało staje się kalejdoskopem bogów,
Moja wizja stacza się powoli w mojej głowie,
I upada na dno,
Widząc niekończące się piękno wszystkiego co jest,
I wszystko co jest patrzy się teraz na to małe ciało,
Które wydaje się niczym okruch chleba na stole wszechświata.