Το δάπεδο με τ αηδόνια

ΤΟ ΔΑΠΕΔΟ ΜΕ ΤΑ ΑΗΔΟΝΙΑ
(2013.01.25)




Φανάρια πάθους κρέμασε η μοίρα στα πατζούρια,
το ξύλινο υπέφερε πιστά χωρίς τριγμούς.
Σε έφεραν τα χρόνια μου που κίνησαν με φούρια,
ανέμους να αποθέσουνε, στα πόδια σου πιστούς.


Σκαρφάλωνε το φλάουτο, μ ομίχλη στο Κιτάμι,
ρυτίδα αμνού τα σύννεφα, στριμώχνονταν δρομείς.
Με κάντζι μακιγιάριζε, η άρκτος το ποτάμι,
που μαύρο κ ολομέταξο σε μέθυσε νωρίς.


Χαμόγελο που κύκλωπα την δύναμη λυγούσες,
μ αρνήθηκες στα χείλη σου στερνά να μ αισθανθείς.
Τσουνάμι η ανάσα σου, στα στήθια μου γλιστρούσες,
ιδρώτας που ταξίδεψε, διαβάτης..στοχαστής.


Σε βλέφαρα χρυσάνθεμου φυλούσα την σκιά σου,
να μην την βρει το θρόισμα, θλιμμένων κεραυνών.
Βεντάλια η αγάπη μου, στα άγια δάκτυλά σου,
ξεδίψαγε στο κοίτασμα μιας γούρνας μωβ φιλιών.


Λαχάνιασε η θέληση, να στέκει άστρου δάκρυ,
χαλάζι να ορέγεται για πέπλο στην πληγή.
Ας ήταν απ την χάρη σου, να ξάπλωνα την άκρη,
το αίμα σου να φόραγα, φτωχά για μια στιγμή.


Στο δάπεδο που μ έρωτα μου σφάλιζες το βλέμμα,
αηδόνια πήραν άνοιξη με πένθους χαραυγή.
Μονάχοι βρήκαν ποίημα μου κ ελάχιστο στο δέμα,
την πρώτη σου αγνότητα της σάρκας οι ανθοί.



Σσ..Σε μία τόσο σκληρή εποχή,ίσως καμιά φορά είναι όμορφο να συναντάς μέσα σου την πιο λεπτή πτυχή του εαυτού σου που σε κάνει να ελπίζεις ότι κάποια στιγμή ακόμη και άνθρωπο μπορούν να σε περάσουν,μέσα σ αυτόν τον τόσο άνισο πόλεμο που ο θύτης ντύνεται θύμα και η αγάπη συμφέρον!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που με στηρίζει...μιλάω για ΣΕΝΑ για ΣΕΝΑ μα όχι για εσενα!