Στο θέατρο

Ανοίγω ομπρέλα, θα βρέξει βλακεία σήμερα. Είναι μια από αυτές τις μέρες που απλά ανακυκλώνεις τις εικόνες σου, γίνεσαι προτζέκτορας και αναπαράγεις τις διαθέσεις των άλλων. Ο κινηματογράφος δεν λέω, καλός είναι. Αλλά ποτέ δεν υπήρξε η αδυναμία μου. Να 'ναι το ότι όλα συμβαίνουν μέσα σε μια οθόνη; Να 'ναι που δεν μου αρέσει το ποπ κορν και η κόκα κόλα; Να 'ναι η τελειότητα των ηθοποιών, μετά από τα τόσα πάμε ξανά, του σκηνοθέτη; Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα είχα μια αδυναμία στο θέατρο. Στη ζωντανή επαφή με αυτό που έβλεπα. Οι ηθοποιοί εκεί μοιάζουν τόσο ανθρώπινοι κι αυθεντικοί. Πρέπει να τα πούνε και τα λένε!Κάποιες φορές μπορεί να χάσουν μιαν αράδα από τα λόγια τους, γελάνε και συνεχίζουν φέρνοντας τελικά το ρόλο τους πάντα πάνω στη ράγα... Αυτό με εντυπωσιάζει στο θέατρο, η αμεσότητα, ο αυτοσχεδιασμός, η δυνατότητα του καλλιτέχνη ανεξαρτήτως των συνθηκών να παίξει το ρόλο του. Το θέατρο μοιάζει κάπως με την αληθινή ζωή. Δεν προσποιείται, δυσκολεύει, επιβεβαιώνει κι απορρίπτει μα πάνω από όλα δημιουργεί δυνατές συγκινήσεις! Ο κινηματογράφος, αντιγράφει τη ζωή με μια τάση εξεζητημένης "γκλαμουριάς" υπερβάλλοντας τα απλά της σημεία. Το θέατρο, αναπαριστά την πραγματικότητα της. Σήμερα λοιπόν που η βλακεία περισσεύει, αποφάσισα να πάω θέατρο. Με την ομπρέλα μου στο ένα χέρι και το εισιτήριο στο άλλο, έτοιμη να ζήσω τα συναισθήματα, που ένας όμορφα παιγμένος ρόλος αποτυπώνει μέσα μου. Τα φώτα χαμηλώνουν, η αυλαία ανοίγει, έτοιμη, μόνη μου κάπου μέσα στο αμφιθέατρο, αφήνω όλη την βλακεία απέξω και απολαμβάνω...
Θα ακουγόταν υπερβολικό να πω, πως είχα τον πρώτο ψυχικό μου οργασμό βλέποντας τον "Βυσσινόκηπο" του Τσέχοφ το 1988 στο θέατρο Τζένη Καρέζη; Λίγο μετά έφυγα για την Ολλανδία. Μια χώρα που με έκανε να αγαπήσω τις κατακόκκινες φράουλες, την καλή μπύρα, το κίτρινο τυρί, τον Βαν Γκογκ και τον Μπαρούχ Σπινόζα. Όχι πως κακοπέρασα και στο "red light district" ...
Οι φράουλες, η μπύρα και το κίτρινο τυρί ικανοποίησαν την γεύση μου. Ο Βαν Γκογκ και ο Σπινόζα την ψυχή μου. Το "red light district" τον αμαρτωλό θνητό που ζει μέσα μου.
Όπου κι αν βρίσκομαι κουβαλώ πάντα μαζί μου έναν βυσσινόκηπο, (το αρνητικό μου φορτίο) και τα λόγια του Σπινόζα "Εάν θέλετε να σας χαμογελάσει η ζωή, πρώτα χαρίστε της, την καλή διάθεσή σας¨. (το θετικό μου φορτίο) . Στη ζωή αυτό που μετρά τελικά, είναι η ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία.
Καλή μας παράσταση!