Segregujmy.

Polskie wsie i miasteczka,
całe gminy i aglomeracje,
to ogromne wysypiska
słów.

Wyrzuconych z siebie
bez ładu, bez składu,
bez segregacji
na dobre i złe
i na te, które mogą jeszcze
się przydać.

Które zapamiętane, schowane,
specjalnie odłożone,
powtórzone komuś na ucho,
mogą przywrócić
resztki dnia dobrego
w dniu złym.

A tu, tony słów z plastiku,
posklejane kulkami
słów wyżutych, wyplutych,
przyklejonych pod ławką
tylko po to, żeby zabić nudę.

Najgorsze są słowa radioaktywne.
Takie najciężej zutylizować
w swoim organizmie,
bez skutków ubocznych,
bez promieniowania,
bez trzeciej ręki,
która wyrośnie na czole.

Drapiemy się więc nią po głowie,
a przy pomocy dwóch pozostałych,
z poszarpanej ostrzem palca koperty,
wyjmujemy fakturę miesięczną:
sto darmowych minut,
spędzonych na darmowe rozmowy,
rozmowy za które nie płacisz nic,
rozmowy warte tyle, co nic.