Το Μαύρο κιμονό (15.01.2013)

5.0/5 | 2


ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΙΜΟΝΟ


Μωβ γκέισες τα σύννεφα ζερβά απ το φεγγάρι,
σε δράκων χαρακίρι, αλυχτούσαν ουρανοί.
Οργή είχες τον άνεμο, στην θλίψη του Γενάρη,
νεράιδα του Τόκιο, χρυσάνθεμου οσμή.

Σαν φως μιας θέρμης έκλειψης, γιορτή θα σε θυμάμαι,
Ω να ταν κρύα η άνοιξη, το χιόνι λυτρωμός.
Στα τεύτλα λίμνες έκρυβες, μ αρνιόσουν κ όπου πάμε,
ειλώτων τ ανεκπλήρωτο, ταξίδι και διωγμός.

Θυμάρι ροζ το δάκρυ σου, στην γη μου μέσα ζούσες
συχνά στ αστέρια ούρλιαζες, αλλόφρων, νοερά.
Βεντάλια ο νιότης ήλιος σου, που σκόνη του φορούσες
ν αρπάξει όσο σκοτάδι μου, σου χάριζα στερνά.

Δυο σμήνη από θάνατο, μας χάρισαν γι Αγάπη
το πρώτο αγκάθια, φόραγε, το δεύτερο θηλιά.
Καρπός οικτρός στο γεύμα μας, της ζήλιας τους το Μίσος
τα μάτια καθώς κλείναμε με βλέμματα κλεφτά.

Εσένα που ο ύπνος σου σε όρισε να στέψεις,
τον πόνο τ’ απροστάτευτου ρακένδυτου θνητού.
Προσπέρασε την αίσθηση, αθέτησε τις σκέψεις,
θυμήσου πως χαμόγελο, προσφέρθηκες αλλού.

Φτωχή κ αλαφροΐσκιωτη με λύπη από κριθάρι
Εσύ.. η κάθε μου άρνηση, με λάθος οιωνό.
Μ’ ονείρωττα σακάτικα, λαθραία στο παζάρι,
γυμνό κλαδί σε βλάστησα, με μαύρο κιμονό.

Αν κάθε που σ υπέφερα χωρίς να σε συντρέχω..
Αν κάθε που σ αντίο μου, σιωπούσες με λυγμούς..
Ποτέ στο καλωσόρισμα, μαντήλι δεν θα έχω,
με χρώματα πολύχρωμα, να σβήνει τους χρησμούς.



 
COMMENTS


Η ΨΗΦΟΣ ΜΟΥ

απλά υπέροχο!
My rating: