SAMOTNOŚĆ JEDWABNA…

SAMOTNOŚĆ JEDWABNA…

W kokonie pałacu pozłacanego
Psalmach mamony, hegemona świata
Odpływa czas niełaskawy senności
Miękkich zegarów Dalego
Pośród utrapieñ jedwabnej samotności

Przykuty do ciszy wskazówek niezgrabnie
Z pyrrusowym piórem w obolałej dłoni
W powietrzu sierpem Księżyca skoszonym
W wariactwa równonoc wplatasz
I szeptom otwierasz okna wszechświata

By strzałą amora wpadły choć na chwilę
Niespiesznie drgnęły pod powieką
By nieba skrawek maleñki przygarnąć
Zagaszą Słoñce i gwiazdy przysłonią
Przepędzą tę samotność jedwabną…

W wyobraźni choć zakwitną może
Winobluszczem słów, zamigocą motylem
Nocnych umilknieñ stupromiennych
Spłyną świtem namiętności rzeką
Byś bezwstydnie poczuł się senny

⊰Ҝற$⊱…………………………………………………… Barceloña - 11 listopada '12