Co z tego?

Co z tego że mi dzwon przygrywa
ten najpiękniejszy z rozdzwonionych,
w ciało mi wsiąka, w duszę wpływa,
śniąc o spełnianiu snów wyśnionych?

Co z tego, że co nierealne
jakoś się składa w jedną całość;
lepszym się stało życie marne.
Więc skąd się ciśnie czarna żałość?

Co z tego że się budzę co dzień
z widokiem jakich mało w świecie;
niebieski most skąpany w wodzie
do piękniejszego świata wiedzie.

Mam czym zapłacić, jadam zdrowo,
teatr na co dzień, życie miejskie,
nie szaro już, lecz kolorowo,
lecz czy to aby moje miejsce?

Co z tego że mi puchnie ego,
pachnę zachodem, brzuch nie burczy.
Niby mi dobrze, lecz co z tego?

Choć rosnę to się w sobie kurczę.



RC 6.10.2012