Zwykły Dzień

Poranek jakich wiele w białej plamie wspomnień
Wrześniowe słońce wzeszło niespiesznie
Wiatr strącał opuszczone gniazda

Ktoś kupował chleb za rogiem dziecko witało świat
Podobno przedwcześnie

Niepozorność która w innych okolicznościach
Sprzyjałaby niepamięci

Jeszcze życie wyprzedzało śmierć
Na przekór gazetom wypadającym z rąk

I tylko chłopcy w odprasowanych mundurach
Oficerkach wypolerowanych rękawem
Maszerują przez kartki chudych podręczników
Strzepując z ramion woń farby drukarskiej

Gotowi z rozbiegu wskoczyć prosto w ogień
Omijając ślubny kobierzec i nienarodzone wnuki

Próbuję ich dostrzec z ostatniej ławki
Skulona by tylko nikt nie wywołał do odpowiedzi

Tak nagle przyszło mi się mierzyć z historią
I jak to zwykle bywa w podobnych przypadkach
Częściej przegrywać


01.09.2012 r.