Nicnierobienie

Gdy za oknem mokro, mróz, czy słońce,
czy zbroiłam coś, czy czyste mam sumienie,
czy serce spokojne, czy jeszcze wciąż tęskniące-
uwielbiam swoje nicnierobienie.

Nicnierobienie, to niezwykły stan ,to bajka;
pieszczota słońca na rozgrzanej skórze w lecie,
pianina dźwięki, brzdęk gitary, bałałajka,
to wiersz, co rymem w słońca blasku mi się plecie.

To babie lato, co pieszczotą między włosy
przesuwa zapach rozgrzanego pola rankiem,
to zapatrzenie na znaczone złotem kłosy,
to bluszcz, co plecie się trzy po trzy nad mym gankiem.

Nicnierobieniem upojona lepsza jestem,
uśmiecham się śpiewajac cicho, lekko tańczę,
lecz nie daj Boże, gdy kto przerwie błogi bezdech
zaczynam kopać, szczerzę zęby, głośno warczę.


RC 7.06.2012