Madonna niczyja

W zakurzonym kącie zakrystii
wiejskiego kościółka,
na skrzypiących deskach podłogi
stoi niedbale.
Bez uwagi.
Zapomniana.
Madonna nie lipowa,
a lipna, z modrzewia.
Pusta w środku.
Z wydrążonym wnętrzem,
by lżejsza była.
Z wyblakłą polichromią,
na której kornik drukarz
wyrył swoją modlitwę.
Pokryta tombakiem,
bo płatki złota rzeźbiarze przepili.
Nie jest Ostrobramska, Piekarska,
Częstochowska, z Rud, Krużlowej,
ale jest prawdziwa, ma duszę.


A wnuki tych,
którzy się do niej modlili,
dawno przestali chodzić do kościoła.