W poszukiwaniu boskiej cząstki

Przedeptałam kulę ziemską wszędobylsko,
przegrzebałam atmosfery gęstej gazy,
przepłynęłam błękit mórz łódeczką niską,
zaglądałam pod konary, liście, głazy.

Przygarbiona, obolała i zmęczona
przemierzyłam świata szmat niezwykle grząski,
wciąż nadzieją jednak ciasno otulona
bezustannie poszukuję boskiej cząstki.

Próżnia wcale nie jest próżnią, więc co skrywa?
Wszechświat broni swych tajemnic od stuleci,
a mnie nosi, goni, pędzi i podrywa
ta cząsteczka, którą Pan Bóg życie wzniecił.

Mówią: na co ci dowody, uwierz duszą,
nie pomierzysz świata miarką, szkiełkiem, okiem,
tylko ludzie wielkiej wiary głazy kruszą.

Lecz ja wciąż wytrwale szukam
rok za rokiem...

RC 5.01.2011