Chmury Srebrzyste

Zrodził je wybuch pielęgnuje cisza
Przewlekająca światło przez podszewkę nocy

Ławnicy sądów ostatecznych
Warkot sprawiedliwości
Strącanych w przepaść i wniebowziętych
Nie podlega apelacjom

Rozdrapane grzechy młodości znikają w przestworzach
Jak obietnice ze szkolnych pamiętników

Tylko nie przebrać miary
Człowieka w człowieku dojrzeć
Chociaż czernieje prawda

Prześwietlają kosmos
Jedynie to im wolno
Śmieją się wówczas kryształkami nieporadnych włókien
Pęknięte szwy nieba gubią deszcz