ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ (ΙΙ)

Ατέρμονες οι σκέψεις,
επιδίδονται σ’ έναν αγώνα δρόμου χωρίς τερματισμό.
Βυθίζονται σ’ απύθμενους ωκεανούς
σαν ξεχασμένα από το χρόνο ναυάγια•
τίποτα δε μπορεί να διακόψει την τρελή πορεία τους, εκτός...

Εκτός από τη λάμψη της αστραπής
που σαν τον ήλιο όταν τον κοιτάς κατάματα
έτσι κι αυτή παίρνει το φως σου και το κάνει δικό της…
Κι ενώ οι σκέψεις συνεχίζουν και πάλι την πορείας τους
και αναλώνονται σε ταξίδια δίχως γυρισμό,
ο ήχος της αστραπής τραυματίζει τη σιωπή…
συνθλίβει τις σκέψεις, αφήνοντας μόνο ένα πέπλο ονείρου
ντυμένο με μαργαριτάρια ελπίδας…
Κι εκεί στην άκρη του νου, εκεί που τελειώνει το σκοτάδι
περνούν ένα-ένα τα χρώματα της ίριδας
πιο λαμπερά κι από την αστραπή
πιο ελπιδοφόρα κι απ ’το πιο αισιόδοξο όνειρο…
γι’ αυτό σου λέω ταξιδιώτη του νου: Μη Ρίπτεσαι!
Σημασία έχει να μπορείς να διακρίνεις το ψεγάδι φωτός μέσα στο απόλυτο σκοτάδι!