ΣΤΙΓΜΕΣ

Eίναι εκείνες οι στιγμές,
μικρά διαμαντάκια που κρατάς σφιχτά στην χούφτα
μέχρι να μουδιάσουν τα δάχτυλα σου.
Στάλες φωτός στ’ αμπάρι του μυαλού σου.
Οι σταλακτίτες στις σπηλιές του χρόνου.
Είναι οι λέξεις που χάιδεψαν το μάγουλο σου,
σαν δάχτυλο μικρού παιδιού…
Που έπλασαν την ύπαρξη σου
σμιλεύοντας μια ακατέργαστη Αλήθεια.
Είναι εκείνες οι σταγόνες συμπυκνωμένης μνήμης
που κρατούν ανασηκωμένες τις άκρες των χειλιών σου,
όταν ο κόσμος τρέφεται από τις σάρκες του…
Κόκκινες στιγμές, φλεγόμενες στιγμές,
Αναδίδουν αρώματα ξεχασμένων παραδείσων,
Αναβλύζουν την ψευδαίσθηση μιας ηδονικής αβύσσου.
Στιγμές που ριγούν στην ανάμνηση ενός τελευταίου φιλιού.
Στιγμές-χνάρια στο μονοπάτι της ζωής…
το ένα σχεδόν δίπλα στο άλλο, τόσο κοντά,
τόσο διαφορετικά…κάποια πιο βαθιά…
Δεν φτάνουν τα δάχτυλα τις στιγμές να μετρήσω,
Δεν φτάνουν οι λέξεις να τις ζωγραφίσω.
Τρέμω πριν τις ψηλαφίσω.
Διστάζω πριν τις αγγίξω.
Φοβάμαι μήπως το τραχύ μου δέρμα τις διαλύσει
σε κόκκους πόνου.
Μόνο με φτερά, με ροδοπέταλα και φευγαλέα βλέμματα.
Μόνο έτσι εισπνέεις λίγη από την λάμψη τους..