Αγωνια

Τα μάτια σου
να θρέψουν μπορούν όλες τις πεινασμένες ψυχές
αυτού του κόσμου μπορούν.
Κοιτώ σ΄ αυτά, απύθμενες λίμνες
και εκλιπαρώ στην σκόνη του χρόνου
τις κόγχες να μην σμίξεις.

Ελπίδα από τις χούφτες σου ο κόσμος αυτός
θα έπινε και θα ξεδιψούσε η αντοχή του,
τις παλάμες σου φιλώ και ικετεύω
σε γροθιά να μην τις σφίξεις …

Ξυπνά και αποκοιμιέται στον ρυθμό της ανάσας σου
η πλάση
με το αυτί μου στο στέρνο σου παρακαλώ
οι χτύποι στους αιώνες να μην πάψουν...