Pandemonium

Potępieńcze jęki wiatru
w czarnym niebie czarne chmury
krzyk wariata
otchłań spazmu
w miejscach gwiazd zropiałe dziury

chaos chory i spękany
wszechobecna deprawacja
czarna ciecz otacza rany
mea culpa
lecz gdzie racja?

paranoje i demencje
w planie wietrznych głębin wyją
ręce nogi nogi ręce
poplątane dziwną siłą

dłonie chcąc rozerwać ciemność
charczą z gardeł pełnych piasku
gniew dusz wchłania Styks bezdenny
pełen jęków skarg i wrzasku

obłąkanie jak wirusy
pomnażane z każdą chwilą
koniec ciała koniec duszy
hordy strzyg swe czoła chylą

zagra cisza przenajcichsza
kurz opadnie po nas siny
zniknie ludzkość w ziemi spichrzach

Boże ratuj choć delfiny...



RC 14.11.2011