Siedem nieszczęść

Rozbite na siedem nieszczęść
zwierciadło życia mojego.
Z niedowierzaniem wśród okruchów klęczę
oczekując najgorszego.
Próbuję złożyć je do kupy
boleśnie raniąc sobie palce,
na nic się zdają moje próby;
przegrana czeka mnie w tej walce.

Rozbita na siedem nieszczęść
dusza się kładzie odłogiem,
ręce złożyłam do modlitwy i klęczę
chcąc połączyć się z Dobrym Bogiem.
Czym Cię Boże obraziłam smiertelnie,
że wysłałeś siedem nieszcześć na mą duszę?
Tylko powiedz - ja pokutę zniosę dzielnie
i zapłacę za me grzechy - wiem, że muszę.

Rozbite na siedem nieszczęść
serce łopocze jak gołąb.
Prawie zemdlona wciąż klęczę
na progu pod zakurzoną jemiołą.
Okruchy nieskładnych słów składam
w modlitwę - tylko to mi zostało.
Coraz mniej śpię, coraz mniej jadam,
karmiąc duszę karzę grzeszne me ciało.

Podobno trzeba stracić wszystko,
by się odbić od dna i piąć w górę.
Dno moje niepokojąco jest blisko,
lecz ja nie chcę wypuszczać z rąk sznura.
Wiszę walcząc, nie dając się zepchnąć
w przepaść, z której niełatwo jest wyleźć.
W desperacji się podpieram jedną ręką
i czujności nie tracę na chwilę.

Rozbite na siedem nieszczęść
mojego życia lusterko.
Czasami czarna ogarnia mnie rozpacz,
czasami nikłe się zapala swiatełko.
Myślę sobie - taka kara jaka wina,
lecz któż to potrafi wymierzyć?

Panie Boże, wiem, że Ty nie dasz mi zginać
Panie Boże - modlę się, aby przeżyć....

RC 28.04.2011