Λίγο Ακόμα

Κάποιο βράδι του Δεκέβρη
μ'εναν φίλο γυρνώντας στους δρόμους,
απο μπαρ σε μπαρ,
ο παγωμένος αέρας μας πάει εκεί
όπου χορεύτριες γυμνόστηθες πέφτουν
στην έρημη αγκαλιά σου
για ένα ψεύτικο ποτό
κι ένα τσιγάρο που αργοσβήνει.

Κάπως έτσι παγωμένος
τις αφήνω να πούν το ψέμα τους
και να κάνουν τη δουλειά τους
καθώς οι σκιές εναλλάσονται με γρήγορο ρυθμό,
νιώθω το τίποτα
ελπίζωντας πως είναι απλά ένα ακόμα παράξενο
όνειρο με ανούσιες προεκτάσεις
όπως τότε
που εκείνο το μελαχρινό κορίτσι χανόταν στο σκοτάδι.

Η επόμενη μέρα με βρίσκει το ίδιο μόνο
ενώ η αλήτικη ψυχή μου συνεχώς αποζητάει
συνηθισμένες ανθρώπινες συγκινήσεις
και αλήθεια.
Έξι το πρωί και ο ύπνος έρχεται σαν σωτηρία
να μου δώσει λίγη ακόμα πίστωση χρόνου.