ΜΕΔΟΥΣΑ

author: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
0.0/5 | 0


Το φεγγάρι, ασήμι που χύνεται
και την πόλη τυλίγει
δαχτυλίδι χαρίζει στη μέδουσα,
με τη θέρμη της σμίγει..
Φωτισμένο το πρώτο σου κάλεσμα,
ηλιοτρόπιο μοιάζει,
φιλντισένιο μαχαίρι το δεύτερο,
ματωμένο προστάζει...
Δροσοστάλα γυαλίζει στο ρόδο σου
και ζηλεύει ο κάμπος,
τα βελούδα που στάζουν τα κόκκινα,
του σπαθιού σου το θάμπος..
Της ματιάς σου τ’ ανέμισμα τ’ άπιαστο,
του πελάγου η ανάσα,
να ριχτεί στη ματιά μου στολίζεται,
ασημόσκονη κι’ άστρα..
Τόσες νύχτες γυρεύω,
στο απέραντο χάνομαι,
στο λευκό σου παλεύω,
απ’ το κρύσταλλο πιάνομαι..
Γαλαξίας ανοίγεις,
και ψηλώνει ο πόθος μου,
σε φιλήδονα κάστρα,
φυλακίζετ’ ο θόλος μου..
Πού να σ’ εύρω που σ’ έπλασε
Αυγουστιάτικο βράδυ, φεγγαρόφωτο χάδι....



 
COMMENTS