Mετρας σε ουλές...

O χρόνος τα νύχια του ακονίζει πάνω στο βλέμμα σου,
και εσύ γυρίζεις και το άλλο το μάγουλο..
αυτό που νόμιζες φιλί μονάχα ουλές σου άφησε…
τις ψηλαφίζεις
κι είναι το ίδιο όνομα που σ’ αυτές
συλλαβίζεις…
τις μετράς σε κόκκους άμμου…
σε στάλες σκοτάδι…
σε λυγμούς…
κι εσύ γυρίζεις και το άλλο μάγουλο…

Αιώνες σέρνεις την ίδια σκιά,
το ίδιο βλέμμα.
Στις ίδιες γωνιές κουρνιάζεις και ριγείς…

Ελπίζεις μοναχά σ’ εκείνη την χαρακιά
στο ισχνο δέρμα σου
που το φως θα ελευθερώσει…