Μήνις

Γυμνάζω την σιωπή
σε πέλαγο ανήλιο
με φόντο το κορμί
που οδηγεί σ εμφύλιο.

Στα δύο με ορμή
χαράκωμα στην δύση
το πλοίο μ οδηγεί
ανάχωμα σε βρύση.

Δραμάτων θεατής
χωρίς πια να παθαίνω
σε βλέπω ν απορείς
φωτιά που δεν κραδαίνω.

Μα μια οφειλή
μου έμεινε πλημμύρα
να φέρω μια βροχή
στα χόρτα μας τα στείρα.

Ανίατη η πληγή
και μια αντιβίωση
καμιά υπακοή
μετά την επιβίωση.

Κ ας είναι η απόφαση
προμήνυμα θανάτου
παλιών γραμμάτιων πρόφαση
και σάλπισμα ρεσάλτου,

σε κόσμο που ονειρεύεται
χωρίς πια ιδιοτέλεια
ο οίστρος εξυφαίνεται
και δείχνει την συντέλεια.

Δικαίωση ζητώ
μα και δικαιοσύνη
σαν ήλιος συγχωρώ
που λάμπει με οδύνη.