Jeszcze jedna jesień

Z udręczaniem, skonczyć,
Plątaniem się ciągle w tej samej pajęczynie
Tylko po to, żeby o czymś nie myśleć
Co jest niepożądane,
A może być cierniste inaczej?

Nawet, jeżeli jest to fakt, że jesień
Po raz pierwszy kojarzę z końcem świata.
Nie chce wybierać miedzy tym, co było
A tym, co jest tak czy inaczej mgliste.

Na grobach,
W których mam zaufanych rozmówców
Stawiam coraz to większe świece.
Myślę o tym, co będzie, nie użalając się
Nad opadającym, zmęczonym liściem.

Z liśćmi,
Które wciąż, jeszcze powoli spadają,
Prowadzę nieudawane rozmowy.
Co robić z tymi liśćmi, co już leża?
- nie przychodzi mi nic do głowy.

Jakiś porzucony instrument (chyba kontrabas)
Jest coraz bardziej niewidoczny,
Dźwięki same ponure jak pąsy wokół
Widzę, że liście jeszcze nie zbutwiały,
A już ułożone jak nieżywe.
( czy liście umierają?)

I, nie jest mi, dlatego smutno
Bo wiem, jakie piękne i spokojne
Przeżyły one lato.

Więc nie zadręczam się tym, co było
Poczekam na zielone, nowe liście
Żeby z nimi przeżyć
Następne, piękniejsze, gorące lato.