Μπουβαρδίες στις ρωγμές του χρόνου

Στον κήπο μου το μυστικό
φυτεύω τις σιωπές μου
Έχω έναν κήπο μαστροπό
που παίρνει τις ευχές μου
Δεν τον φοβάμαι γιατί ζω
κάτω από την σκιά του
Άγγελος που κόψε στα δυο
τα αέρινα φτερά του
Ρακοσυλλέκτης των καρπών
των μαραμένων κρίνων
Και το φεγγάρι μου μισό
απάνω από τον κήπο
Γλυκά που ραίνει η βροχή
την κάθε μου ανάγκη
Και πως ξεπλένει την ντροπή
που ζει μες στο σκοτάδι
Μες στον καθρέφτη σαν κοιτώ
τις άκριες των χειλιών μου
Ευθεία γραμμή που χάρισα
εγώ στον μαστροπό μου
Στα χέρια μου ένα βιολί
παίζω δυο νότες πόνου
Κι έτσι σφραγίζω ένα φιλί
μες στις ρωγμές του χρόνου
Ο ήλιος γίνεται αρωγός
μα ο χρόνος μετανάστης
Ο κήπος μου ο μυστικός
γεμίζει άνθη ανάγκης
Νύχτα κρατά τα άλικα
και στις ρωγμές της θλίψης
Ο κήπος μου αναζητά
μπουβαρδίες αισθήσεις