Είμαι εδώ
Ποτέ δεν ευχήθηκα καληνύχτα.
Σε όποιον με ρωτούσε ή με καλούσε, απαντούσα «έχω δουλειά».
Κατέβαιναν στα αποδυτήρια μετρώντας τα ψηλά , συζητώντας για την Λίνα.
Γέμιζα τις τσέπες μου ξηρούς καρπούς.
Πλήρωνα το κρασί μου πριν μετρηθεί το ταμείο.
Και στην τσάντα μου πάντα υπήρχε χώρος για μισή φρατζόλα ψωμί.
Όμως, εκείνο το αναθεματισμένο βράδυ η Ελεονόρα επέμενε.
«Κάθε βράδυ το ίδιο μας λες… γυναίκα δεν έχεις… τι δουλειά είναι αυτή; Έλα μαζί μας. Θα πάμε στου Σκορδά».
Η απόφαση μου δεν θ’ άλλαζε.
Και μετά από μια εβδομάδα σιωπής, είχα φτάσει με την τόση ανάγκη να σου μιλήσω.
Οι ξηροί καρποί χύθηκαν από τις τσέπες μου σαν κάθισα στο τσιμέντο κι ακούμπησα την πλάτη μου στο μάρμαρο.
Κατέβασα τρεις γερές γουλιές από το κρασί κι έβγαλα το ψωμί απ’ την τσάντα.
«Αλίκη, ξυρίζομαι κάθε μέρα. Αυτό θα το ευχαριστιόσουν. Πόσες φορές δεν παραπονέθηκες για τα γένια μου».
Είχα ετοιμάσει πολλά για να σου πω, μα ξεκινώντας με κουβέντα από το κάτω ράφι χρειαζόμουν κι άλλο κρασί για να συγκεντρωθώ.
Έμεινα για δύο λεπτά να κοιτώ το τσίγκινο ποτιστήρι κι αυτή μου την ακινησία , διέκοψε η δόνηση του τηλεφώνου στην τσέπη του παλτού μου.
«Ναι…»
«Ανδρέα… Άλεξ εδώ…. Συγνώμη αδερφέ αλλά η Ελεονόρα επέμενε. Πίστευε πως είσαι μπλεγμένος».
«Διαβεβαίωσε την πως είμαι καλά….»
«Θα το ΄κανα φιλαράκι μου μα να…»
«…»
«Είμαστε απ’έξω».
«Καλά κάνετε… με συγκινεί το ενδιαφέρον σας».
«Φίλε , περίμενε γιατί η Ελεονόρα μου τραβά το τηλέφωνο»
«Σκεφτόμουν να κλείσω…»
Η Ελεονόρα σαν θηλυκός Σέρλοκ Χόλμς που ήταν ένα βήμα πριν την αποκάλυψη ακούστηκε απειλητική.
«Ανδρέα, τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά»;
«Έλα να δεις».
«Δεν έρχομαι. Δεν μπαίνω με το φως του ήλιου σε νεκροταφείο, νομίζεις πως θα μπω νυχτιάτικα»;
«Δεν ξέρεις τι χάνεις».
«Σε δύο λεπτά να είσαι έξω» κι έδωσε το τηλέφωνο πίσω στον φίλο μου ο οποίος επέμενε πως θα’πρεπε να τους συναντήσω στην είσοδο το συντομότερο.
Υποσχέθηκα.
Έδιωξα τα μερμήγκια που έσπαγαν τους ξηρούς καρπούς σε μικρά κομμάτια και την γάτα που έγλυφε το ψωμί.
Κράτησα την τζιβάνα στα χείλη κι ετοίμασα τσιγάρο.
«Βλέπεις Αλικάκι μου , μας κατάλαβαν. Πάει καιρός, ε; Και τι να τους πω; Μόνο εσύ θα μπορούσες να με βγάλεις απ΄την δύσκολη θέση. Θα σε δω αύριο…».
Σε όποιον με ρωτούσε ή με καλούσε, απαντούσα «έχω δουλειά».
Κατέβαιναν στα αποδυτήρια μετρώντας τα ψηλά , συζητώντας για την Λίνα.
Γέμιζα τις τσέπες μου ξηρούς καρπούς.
Πλήρωνα το κρασί μου πριν μετρηθεί το ταμείο.
Και στην τσάντα μου πάντα υπήρχε χώρος για μισή φρατζόλα ψωμί.
Όμως, εκείνο το αναθεματισμένο βράδυ η Ελεονόρα επέμενε.
«Κάθε βράδυ το ίδιο μας λες… γυναίκα δεν έχεις… τι δουλειά είναι αυτή; Έλα μαζί μας. Θα πάμε στου Σκορδά».
Η απόφαση μου δεν θ’ άλλαζε.
Και μετά από μια εβδομάδα σιωπής, είχα φτάσει με την τόση ανάγκη να σου μιλήσω.
Οι ξηροί καρποί χύθηκαν από τις τσέπες μου σαν κάθισα στο τσιμέντο κι ακούμπησα την πλάτη μου στο μάρμαρο.
Κατέβασα τρεις γερές γουλιές από το κρασί κι έβγαλα το ψωμί απ’ την τσάντα.
«Αλίκη, ξυρίζομαι κάθε μέρα. Αυτό θα το ευχαριστιόσουν. Πόσες φορές δεν παραπονέθηκες για τα γένια μου».
Είχα ετοιμάσει πολλά για να σου πω, μα ξεκινώντας με κουβέντα από το κάτω ράφι χρειαζόμουν κι άλλο κρασί για να συγκεντρωθώ.
Έμεινα για δύο λεπτά να κοιτώ το τσίγκινο ποτιστήρι κι αυτή μου την ακινησία , διέκοψε η δόνηση του τηλεφώνου στην τσέπη του παλτού μου.
«Ναι…»
«Ανδρέα… Άλεξ εδώ…. Συγνώμη αδερφέ αλλά η Ελεονόρα επέμενε. Πίστευε πως είσαι μπλεγμένος».
«Διαβεβαίωσε την πως είμαι καλά….»
«Θα το ΄κανα φιλαράκι μου μα να…»
«…»
«Είμαστε απ’έξω».
«Καλά κάνετε… με συγκινεί το ενδιαφέρον σας».
«Φίλε , περίμενε γιατί η Ελεονόρα μου τραβά το τηλέφωνο»
«Σκεφτόμουν να κλείσω…»
Η Ελεονόρα σαν θηλυκός Σέρλοκ Χόλμς που ήταν ένα βήμα πριν την αποκάλυψη ακούστηκε απειλητική.
«Ανδρέα, τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά»;
«Έλα να δεις».
«Δεν έρχομαι. Δεν μπαίνω με το φως του ήλιου σε νεκροταφείο, νομίζεις πως θα μπω νυχτιάτικα»;
«Δεν ξέρεις τι χάνεις».
«Σε δύο λεπτά να είσαι έξω» κι έδωσε το τηλέφωνο πίσω στον φίλο μου ο οποίος επέμενε πως θα’πρεπε να τους συναντήσω στην είσοδο το συντομότερο.
Υποσχέθηκα.
Έδιωξα τα μερμήγκια που έσπαγαν τους ξηρούς καρπούς σε μικρά κομμάτια και την γάτα που έγλυφε το ψωμί.
Κράτησα την τζιβάνα στα χείλη κι ετοίμασα τσιγάρο.
«Βλέπεις Αλικάκι μου , μας κατάλαβαν. Πάει καιρός, ε; Και τι να τους πω; Μόνο εσύ θα μπορούσες να με βγάλεις απ΄την δύσκολη θέση. Θα σε δω αύριο…».
πριν το πέταγμα
είναι ωραίο να πέφτεις να πέφτεις να πέφτεις ...θλιβερά όμορφο!
My rating