posłuchajmy

My rating

My rating

My rating

My rating

My rating

My rating

@ B. Niewiadomski

No cóż… może to właśnie dlatego plotki są tam sportem ekstremalnym ????
„Słyszałam, że ktoś coś…” - „Nie widzę, nie istnieje!” ????
Czyli jak nie ma świadków, to nie ma grzechu. Albo przynajmniej - nie ma zaimka! ????

My rating

My rating

@ Yvonne Maria Matelska

Dziękuję za odpowiedź.
Hall nakreślił dwa podejścia komunikacyjne - kontekstowe i bezkontekstowe. Języki europejskie są bezkontekstowe - wymagają określenia przedmiotu zdania za pomocą rodzajników określonych albo nieokreślonych. Nie potrzebują do tego kontekstu. W przypadku języków, a raczej kultur kontekstowych, znaczenie wypowiedzi jest pochodną kontekstu.
Myślę, że kultury bezkontekstowe miały łatwiejszą drogę postępu, tzn. łatwiej im było przekazać treść następnym pokoleniom.

Tytułem już żartu, w książce Majewskiego "Jezyki świata i ich klasyfikowanie" podany jest przykład języka z Ameryki Południowej, w którym nie istnieje gramatycznie osoba trzecia, jeśli rozmówcy jej nie widzą. No to co z ploteczkami? :)

My rating

My rating

@ B. Niewiadomski

To niezwykle ważne spostrzeżenie. Przykład z książki E. Halla świetnie obrazuje, że komunikacja to nie tylko słowa, ale też to, jak i kiedy je wypowiadamy. Pauzy, tempo mówienia, nawet długość milczenia - to wszystko jest nośnikiem znaczeń, które są kulturowo zakodowane.
Dla nas w kulturze zachodniej cisza może oznaczać niezręczność albo przerwę techniczną. W kulturze japońskiej, milczenie może być formą szacunku, przemyślenia, a nawet odpowiedzi.
Widać tu też, jak bardzo czas w komunikacji jest względny - to, co dla jednego rozmówcy jest naturalnym rytmem, dla drugiego może być zaburzeniem odbioru. Czasem więc nie tyle „co” mówimy, ale „jak oddychamy między zdaniami”, decyduje o tym, czy jesteśmy zrozumiani :)

W książce E.Halla "Taniec życia - inny wymiar czasu"

o różnym postrzeganiu czasu i przywiązaniu do niego w różnych kulturach, jest opisany przykład amerykańskiego wykładowcy, który miał serię wykładów w Japonii i był mocno sfrustrowany nieskutecznością swojego przekazu. Okazało się, że choć mówił bardzo wyraźnie i zrozumiale w sensie fonetycznym, to robił niewłaściwe pauzy miedzy słowami i zdaniami.

My rating