W AKTACH SAMOUNICESTWIENIA

W AKTACH SAMOUNICESTWIENIA

W niemal doskonałym kadrze
okna uchylonego na wiew pejzaży
z bezimiennymi cieniami
żegnają zimę wieczorne gwiazdy
i ciemne kosmiczne głazy
milcząco bezboleśnie

Ukazują jak zalotna kobieta
rąbki wiosennych konstelacji
i jak zwykle… jak kobiety
uczynią wiele dobrego dla poezji
bo w grymasie harmonii
chaosu wszechświata
dzieją się sprawy największej wagi

W ekspresji bez granic
piszą wiersze o miłości
niepowtarzalne nieskończenie
i o tych, co z miłości do poe
pragnęli zostać poetami
i dzielić tym, co w sercu gra im

Po nich też ślad odpływa
w czernie i ochry mgieł
nieskończoności wszech
największego rumowiska
zawiedzionych nadziei
bo tam rozpływa się wszystko
w aktach samounicestwienia

⊰Ҝღ$⊱……………………………………………… T☀ruń - 1 kwietnia '25