Wdzianko od Lamentów

Moja noc się rozwarstwia, ale demony pod łóżkiem gaszą w domu wszystkie światła. Krzyk i głośny śmiech za oknem przypomina zgrzyt kół tramwaju na zakręcie.

Wychodzę na balkon porozmawiać z Bogiem. Jest moim Przyjacielem. Jest cierpliwy ponieważ wysłuchuje moich modlitw i czasami spełnia to o co proszę.

Czasami modlę się po lewej stronie skóry.
Świt poszedł na wódkę. Wróci na kacu i jak zwykle rozłoży się pod baldachimem nieba. Czy przyniesie nowe?

Ludzie powiadają, że kocha się i nienawidzi tak samo. To jedna esencja. Myślę, że są kretynami. Jak to ta sama esencja? Spróbuj do herbaty pomylić cukier z solą. Czyż nie wyglądają identycznie? A teraz spróbuj swojej kawy czy herbaty...

Jest czwarta nad ranem. Nie śpię. Moje zmysły pozbawione znaków przestankowych, próbują wciskać mi swój idiotyczny monolog, który w wykonaniu sztucznej inteligencji, brzmi jakby koń sikał na rozgrzaną blachę.

Tabletki przestają działać. Kołdra zaczyna parzyć. Ale to nie jej wina. To cztery koty ułożyły się idealnie w naszym łóżku. Sprawiedliwie. Dwa są na moich kolanach a dwa na brzuchu mojej Beti.

Rąbek księżyca wpadający przez okno, przypomina tłustą plamę. Niczym owad rozpłaszczony na szybie samochodu kierowcy, który w uszach słyszy "U drzwi Twoich stoję Panie".

Nie śpię. Może najprościej byłoby wyskoczyć z piątego piętra? Bez parasola czy cudnego wdzianka, które dostałem od naszych Lamentów. Stać się pogardą wobec własnej bezsenności. Albo jak skrzypek, nastroić się jak struny na nadchodzący flegmatycznie świt?

Może...