WIERSZ JAK WIERSZ… I TYLE

WIERSZ JAK WIERSZ… I TYLE

W korowodach bezkresów nieba
w wizjach zmatowionych mgłą
rozpościera się endemiczna cisza
tylko szumi noc, szumi wiatr
cichą muzyką nad naszą planetą
do której wierny powraca Księżyc

Wstrzymujesz westchnienie
i łzy wypłakane co mówią
słowa co płaczą nad…
oceanem nicości, morzem gwiazd
co mimo wszystko
w bladych blaskach tobie się mienią

Krzeszą kosmiczne iskry
jakby były skazane na siebie
gdzie ciemność trzyma je w szachu
lecz i miłość twą spiętrza
tę z samego wszechświata wnętrza
i czasem tylko łzawe nastroje

⊰Ҝற$⊱………………………………………………… T☀ruń - 7 grudnia '23