Cymbały

To ty wietrze, rozgoniłeś
czarne chmury
tubylcem byłam
miałam zapas cietrzewi

rozleciały się się okrętem
kajakiem Mojrzesza
od ciebie bije blask
spostrzegawczości korony

te zęby na przodzie, trzymają ustawę
gdy spojrzysz z góry widzisz bociana
przystoi się dzieciom w rozmowie
ukłonić dorosłym w potrzebie

teraz omłoty i żniwa
żniwiasz ma swoje zasoby
zasób to chemia, fizyka
przyciąganie smyczka wiolonczeli


To on podał mi dłonie,
to on ożywił moje skronie
laska na przegubie kolana
w dwójkę kroczymy przez życie

gdy kiedyś stanie zegar
pokłonimy się wierzbą wysokim
smukłym piruetem tej ziemi
łyżwy i sanie na wierzchu, cymbały