Czwarta cnota nosi imię Radość

Już gwiazdy tleją, za oknem świta,
zielone drzewa w kwiatostan się zdobią,
kiedy nadchodzi radość wiekuista,
w sercu człowieka będąca poezją.

Uśmiech jaśnieje niczym słońce latem,
spojrzenie błyszczy jak diamenty rosy,
milczące usta za myśli zakrętem
ciszą słów echo, które wiatr unosi.

To chwile szczęścia bólu pozbawione,
które sprawiają, że życie jest piękne.
W cierpiącej duszy gaszą łez pożogę,
i oddalają męczeńską gehennę.

W ich majestacie czerń staje się bielą,
troski znikają w Mekce niepamięci.
Wiara i miłość łączą się nadzieją,
a boska ręka dzień powszedni święci.

Kasia Dominik